Zachód słońca w zatoce Kells

Na kolejny zachód słońca w Atlantyku zaprosiłem ludzi z Chicago. Najpierw zrobiliśmy sobie piknik na terenie ogrodów Muckross na Ring of Kerry.



Potem porozmawialiśmy z miejscowymi, którzy w tym regionie od wieków wykopują i suszą torf, żeby nim ogrzewać swoje chaty.



Spotkaliśmy też sporo zwierząt.



Drogę na zachód słońca, który miał się odbyć w Kells w hrabstwie Kerry wybrałem przez przełęcz Gap of Dunloe. Jechałem od strony Black Valley więc na swojej drodze spotkałem tylko owce.

Po przybyciu do Kells postanowiliśmy się nieco odświeżyć w Atlantyku.



W domu Agnes rozpakowałem moją podróżną walizkę i otworzyłem okno. Słońce zniżało się, miałem niecałą godzinę.



Zmieniłem buty, porozmawiałem z Agnes o naszych biznesach i ruszyłem na mój zachód słońca. Moi turyści z Ameryki postanowili zostać w ciepłym domu, posłuchać celtyckiej muzyki i porozmawiać z Agnes o wspólnych przodkach. Otworzyłem bramę dla owiec, zamknąłem ją za sobą i wstąpiłem na ścieżkę prowadzącą nad ocean. 

Nad brzegiem oceanu ułożyłem się wygodnie w trawie i delektowałem się widokami. Było tam wszystko czego oczekiwałem: ocean, zachód słońca, spokój, cisza, satysfakcja z dobrze wykonanej pracy.



Chwila tylko dla mnie, niepowtarzalna. Słońce chowa się za półwyspem Dingle, gdzie będziemy jutro.

I na koniec wieczoru przepiękna czerwień nieba.



Dobranoc.