Siedem lat w Irlandii

Ludzie się zmieniają, nie wiem czy akurat co siedem lat. Na pewno nie jestem tym samym człowiekiem, który siedem lat temu wylądował w Dublinie z jedną walizką w poszukiwaniu pracy w ciemno. Od tamtej pory doświadczyłem na tyle dużo, że mógłbym porównać to z 38 latami mojego życia, które spędziłem w Polsce. I chociaż życie w Polsce mnie nie rozpieszczało to uczyniło mnie takim jakim jestem i to szanuję i doceniam. 

W czasie ostatnich siedmiu lat robiłem w Irlandii różne rzeczy. Przyjechałem tu z ogromną siłą nie znając tu nikogo i radziłem sobie sam. Szukałem pracy i znajdowałem ją. Byłem kelnerem, pracownikiem stacji benzynowej, masażystą, sprzedawcą marchewek i ubezpieczeń, tłumaczem, wolontariuszem, bezrobotnym, przez kilkanaście dni nawet prawie średniowiecznym mnichem, w końcu właścicielem firmy. Tęskniłem, kochałem, miałem marzenia i starałem się je realizować. Sprowadziłem rodzinę, posłałem trójkę dzieci do szkół i widziałem jak się adaptują do irlandzkiej rzeczywistości. 

Tu w Irlandii rozstałem się z żoną, z którą spędziłem 25 lat. Nie tak wyobrażałem sobie nasze życie w Irlandii, ale najwidoczniej życie tak właśnie sobie to wyobrażało. Moje życie zaczęło się na nowo.    

Po siedmiu latach w Irlandii mogę powiedzieć, że jestem w połowie Irlandczykiem. Moja druga połowa została w Polsce. I co roku się niestety kurczy. Nie mam na to wpływu, to po prostu się dzieje. Na zawsze zostanę Polakiem, moje dzieci i wnuki będą mówić po polsku, ale na stałe do Polski chyba nigdy nie wrócę. Gorzkie co? Ale wolę żyć w normalnym kraju, gdzie są perspektywy, uśmiech na codzień i możliwości. Gdzie się żyje a nie egzystuje.

Czym przekonała mnie Irlandia, żeby stać się moją drugą ojczyzną? Po pierwsze ludźmi, którzy są przyjaźni, otwarci i uśmiechnięci. Byłem tu obcy ale pośród Irlandczyków od razu poczułem się bardzo dobrze. Po drugie historią, w którą wsiąkłem szybko i poczułem ją głęboko. Na każdym kroku potykałem się o kamienne pozostałości po średniowieczu i jeszcze dawniejszych czasach, które są otaczane opieką, chociaż często leżą na zwykłych pastwiskach. Po trzecie krajobrazami, które są tak piękne że brak słów, aby je opisać. Ocean, morze, klify, plaże, wciąż zielone pastwiska, nostalgiczne torfowiska, kamienne mury, omszałe kamienie, góry, chmury, słońce, deszcz i tęcze. To wszystko scala się w jedną wspaniałą całość, w której po prostu chcę być.   

Po czwarte, piąte i dziesiąte: irlandzka muzyka, która pociąga do tańca i pociąga najwrażliwsze struny w moim ciele. Garda, która służy ludziom zamiast wyskakiwać z z radarem z krzaków. Przepisy, które pozwalają zarabiać pieniądze. Urzędy, w których urzędnicy pomagają, sklepy w których kasjerki życzą miłego dnia, nieznajomi, którzy zaczynają ze mną rozmawiać. Ubrania, które są tańsze, samochody, które są nowsze, kominki, które są w każdym salonie.

Tu poczułem się doceniany za swoją pracę. Tu nabrałem jeszcze większej wiary w siebie. Tu założyłem świetny biznes. Tu poznałem sens powiedzenia "chcieć to móc". Nauczyłem się bawić, śmiać, cieszyć każdą chwilą, doceniać różnorodność i codzienność. Tu pozbyłem się kompleksów i uprzedzeń. Jeśli nie wszystkich, to już wiem jak nad tym pracować.

Cały zestaw komplikatorów pomijam bo to już nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Po siedmiu latach w Irlandii nauczyłem się radzić sobie z różnymi przeciwnościami i robiłem to dobrze. I jestem pewien, że kolejne siedem lat w Irlandii jest przede mną.