W królestwie Guinnessa

Guinness Storehouse jest jedną z głównych atrakcji Dublina. To nowoczesne centrum turystyczne, w którym poznać można całą historię czarnego trunku, nauczyć się go nalewać do szklanki, zjeść gulasz z owieczek przyrządzony na świeżym Guinnessie, a na koniec wypić pełnowymiarową pintę "black stuffu" i zrobić zdjęcie z rudym uśmiechniętym barmanem imieniem Patryk.



Artur Guinness założył swój słynny browar w Dublinie w 1759 roku. Jego wcześniejsze doświadczenia opisałem tutaj. Zwiedzanie zaczyna się od pokazania turystom cennego dokumentu podpisanego przez samego Guinnessa. Akt schowany pod pancernym szkłem stwierdza, że teren browaru został wydzierżawiony na 9000 lat za sumę 45 funtów rocznie. Piwo będzie tu się spokojnie ważyć jeszcze przez 8746 lat, ale rodzina Guinnessów nie będzie miała z tego wiele pożytku, bo marką zarządza teraz brytyjski koncern DIAGEO. Artur Guinness być może przewraca się teraz w swoim grobie, ale cóż mu pozostało. Takie życie (life goes on).



Guinness Storehouse mieści się w starym budynku zbudowanym jako olbrzymi zbiornik, w którym dodawano drożdże. Jeszcze do 1988 roku w tym miejscu powstawały bąbelki. Budynek ma kształt kufla do Guinnessa o pojemności 14,3 milionów irlandzkich kufli (pinta = 0,568 litra). Szklanka Guinnessa będzie się pojawiać jeszcze wielokrotnie na kolejnych piętrach.



Zwiedzanie rozpoczyna się od poznania czterech podstawowych składników: wody, jęczmienia, chmielu i drożdży. Wszystko to widać, słychać i czuć. Przy szumiącym wodospadzie pojawia się informacja, że woda używana do produkcji Guinnessa nie była wcale pobierana z rzeki Liffey, jak głosi obiegowa opinia. Pewnie trzy kolejne browary Guinnessa (Celbridge, Leixlip i Dublin) zbudowano przez czysty przypadek nad tą sama rzeką.

Jest sporo eksponatów z poprzedniej epoki, kiedy maszyny były dziełami sztuki, a ich konstruktorzy byli artystami. Niektóre przedmioty wyglądają jak wyłowione z Titanica, inne wykorzystano do prezentacji multimediów.



W olbrzymiej beczce odbywa się pokaz krótkiego filmu, a beczka ma pojemność 16 tysięcy pint.



W innej beczce leci film pokazujący kunszt rzemieślników, którzy te beczki wyrabiali. Warto obejrzeć, to mój ulubiony fragment zwiedzania.

Specjalna gablota ukazuje butelki Guinnessa sprzedawane w różnych krajach. Trochę to przypomina patent z The Porterhouse, który opisałem niedawno.



Po zapoznaniu się ze składnikami, historią i starymi butelkami przychodzi pora na wstępną degustację Guinnessa. Na kolejnym poziomie trafiamy do teatru 5D, który pozwala wszystkimi zmysłami nacieszyć się tym szlachetnym trunkiem.



1. Usłysz jak azot i dwutlenek węgla ożywiają ten życiodajny płyn.

2. Patrz jak gazy mieszają się z trunkiem przez dokładnie 119 i pół sekundy.

3. Dotknij ustami czarnego Guinnessa o temperaturze 6 stopni.

4. Poczuj zapach chmielu i palonego jęczmienia kiedy zakręcisz szklanką.

5. Spróbuj. Chmielową goryczkę odnajdziesz z tyłu języka. Prażony jęczmień - na środku. Czubkiem języka poznasz smak słodu.



Na kolejnym piętrze trafiamy do Akademii Guinnessa, gdzie pod okiem mistrza poznamy 6 kroków potrzebnych do nalania idealnego kufla z Guinnessem.

Jeżeli ktoś nie czuje się na siłach żeby w tej Akademii chociaż przez chwilę postudiować, to może od razu udać się windą na najwyższe piętro. Tu naleją nam prawidłową półkwartę w 119 i pół sekundy jak trzeba. I to w cenie biletu :)



Gravity Bar to ostatnie piętro, ta słynna pianka na kuflu Guinnessa. Panoramiczny widok na wszystkie strony Dublina. Widać stąd całą fabrykę, cały Dublin, a po kilku piwach nawet cały świat.



Niektóre zabytki Dublina są opisane na szybach. Można zwiedzać Dublin z góry mając za przewodnika jedynie szklankę z piwem.



A same szklanki... W zwykłych pubach takich nie ma, harfa wyrżnięta w szkle przypomina kryształ. Przy schodach na dół znajduje się napis "Prosimy o powstrzymanie się przed wynoszeniem szklanek".



Na zdrowie! Po irlandzku: Slainte!