Szkoła przetrwania dla liliputów

Dzisiejszy wpis zamieszczam z myślą o rodzicach, których pociechy chodzą do irlandzkich szkół. Zdjęć nie będzie (wiadomo - dzieci), a poza tym sam tam nie byłem. Informacje jednak mam z pierwszej ręki (12 lat) i widziałem zdjęcia i filmy zrobione komóreczką i wrzucone na fejsa zaraz po powrocie.

Lilliput Adventure Centre koło Mullingaru leży w środkowej Irlandii, jest otwarte przez cały rok i jeździ tam mnóstwo wycieczek szkolnych. Obecnie ośrodek nie ma już swojej strony w internecie. Rodzice zostali poinformowani przez szkołę, żeby wyposażyć dzieci przede wszystkim w buty i ubrania, które bez żalu będzie można potem wyrzucić. Strój na zmianę, ręcznik i strój kąpielowy, dużo jedzenia i picia. Cały dzień - od 9 do 18. Była też ważna informacja - że dzieci będą mokre na wylot i to bez względu na pogodę.

Zbiórka przed 9.00, półtorej godziny w autobusie, jakiś film po drodze i dzieci wysiadają w ośrodku nad jeziorem Ennell. Zaczyna się od "orientejszyn" czyli biegu na orientację czwórkami z mapą, celem jest zaliczenie 15 punktów kontrolnych i przedziurkowanie swoich kart w 15 miejscach. Szybko okazuje się, że ścieżki nie ma, a trasa biegnie przez błota. Już na drugim punkcie kontrolnym nogi do kolan są ubabrane na czarno. Na 15-tym wszyscy wyglądają jak wyjęci z bagna.

Drugi etap - spłukanie błota w jeziorze. Stare nieprzemakalne buty były do tej pory atutem, a teraz woda nie chce z butów wypłynąć. Już lepiej trzeba było wziąć całkiem dziurawe. Dzieci chodzą w wodzie po pas, spłukują brud z ubrań i twarzy po czym przechodzą do następnego zadania.

Spływ kajakowy w mokrych ubraniach. Jest pierwszy dzień lata i 15 stopni, niektórym zaczynają z zimna latać szczęki. Kajaki na szczęście wreszcie się kończą i dzieciaki przechodzą pod natryski. Tu mają się właśnie przydać stroje kąpielowe, bo natryski są w stylu wojskowym - rura pod sufitem przez całą łaźnię bez żadnych kabin. A ciepła woda się właśnie skończyła.

Na szczęście to tylko żart nauczyciela. Ciepła woda jest, potem suche ubranie, stare buty idą do wielkiego bina a mokre ciuchy do plecaka. Przerwa na zasłużone kanapki, batony i czipsy. Jak do tej pory nawet nie padało.

Po przerwie - gra terenowa między chłopakami a dziewczynami. Jedni chowają w swojej połowie lasu czerwoną koszulkę a drudzy niebieską. Las jest wielkości średniego osiedla. Trwa to jakiś czas, wygrywają dziewczyny. Zaraz potem zostają zdyskwalifikowane bo swoją koszulką schowały głęboko w dziupli a tak nie wolno, tylko że nie dosłyszały.

Czas na wysiłek umysłowy. Szałas z piramidą z sześciu sześcianów. Zadaniem jest przestawić piramidę na inne miejsce w określony sposób. Zajmuje to dziewczynom ponad 8 minut. Chłopakom 9.

Koniec odpoczynku. Kolejne zadanie - ściana wspinaczkowa. Dzieci mają asekurację linami i robią sobie filmy komórkami. Liny działają podobnie jak pasy w samochodzie, nikt ich nie trzyma. Nikt też nie spada.

Na koniec strzelanie z łuku. Instruktor tłumaczy jak układać strzałę, naciągać łuk i jak celować. Dobry koniec szkoły przetrwania. Pozostaje jeszcze tylko zjedzenie kawałka pizzy i powrót autobusem do domu (kolejny film na drogę).

Przyznaję, że po wysłuchaniu relacji mojej córki z pierwszej części wyprawy zastanawiałem się czy gdybym wcześniej o tym wiedział, to w ogóle bym ją na to puścił. Zapytana, czy pojechałaby na taką przygodę jeszcze raz - odpowiedziała - "może". Gorączki nie dostała, kaszlu ani wysypki też nie. Moje drugie dziecię (10 lat) było wcześniej na podobnej wycieczce szkolnej w ośrodku Clara Lara i po powrocie odpowiedziało "nigdy więcej". No, ale wtedy lało przez cały dzień a oni i tak łazili w ubraniach po wodzie, wspinali się po linach i pływali kajakami. Coś mi się wydaje, że tego typu atrakcje mogą wydawać się nam zbyt ekstremalne dla dzieci, ale zdaniem Ministerstwa ds Deszczu - to po prostu zwykła szkoła przetrwania w irlandzkim klimacie, którą trzeba zaczynać od dziecka.